35.000 Íslendingar eiga við lestrarörðugleika að etja

13.11.2007 | 12:18

35.000 Íslendingar eiga við lestrarörðugleika að etja

Ég er búin að sitja hérna heima alveg brjáluð yfir áhugleysi og tómlæti heillar þjóðar varðandi lestrarörðugleika.

Nú er að byrja hið svo kallaða jólabókaflóð, og endalausar umfjallanir um bækur sem gefnar verða út hér á Íslandi fyrir jólin. Við erum svo ferlega stolt af því að kalla okkur BÓKAÞJÓÐ, á sama tíma og flestum viðist vera alveg skítsama um þá staðreynd að um 35.000 Íslendingar eiga við mismikla lestrarörðugleika að stríða. Djöfulsins Skömm.

Menntamálaráðherra heldur að það sé einhver lausn að setja á stofn vefsíðu, fræðasetur og virkja heilsugæsluna. ÞAÐ ERU EKKI TIL LYF SEM LAGA LESBLINDU. LESBLINDIR GETA EKKI LESIÐ OG SKILIÐ ÞAÐ SEM MUN VERA SKRIFAÐ Á VEFSÍÐUNNI. HVAÐA GAGN Á AÐ VERA Í ÞESSU FRÆÐASETRI ? Ég bara spyr.

Af hverju er verið að eyða tíma og pening í að send börn í greiningu, ef ekkert er gert varðandi vandamálið. Þeir sem eru lesblindir eru ekkert betur sett við það að fá einhverja pappíra sem staðfesta það að þau eru með lesblindu. Pappírinn er engin lausn á þeirra vanda. Lesblindir vilja ekki fá einhverja DIPLOMA á það að vera lesblindir, þau vilja og þurfa hjálp, aðstoð, skilning og kennslu við hæfi sem virkar. Það er þeirra réttur.

Hvernig væri það að allur vsk-ur sem lagður er á bækur fari í að kenna lesblindum, vsk-ur var lagður á bækur á sínum tíma til að byggja Þjóðarbókhlöðuna, hún er löngu risin og nú er komin tími til að láta þennan pening renna í eitthvað gott og gagnlegt eins og til lesblindra.

Eitthvað væru nú búið að heyrast um það ef að sjúklingar greindust með sjúkdóm og þeir fengu pappíra upp á það og svo yrði ekkert meira gert fyrir þá. Greining og enginn meðferð, alveg eins og hjá lesblindum, greining og svo engin meðferð.

Bloggarar og Íslendingar er þetta ásættanlegt?????????????????

Flokkur: Bloggar | Facebook

Athugasemdir

Þegar ég var að kenna við Iðnskólann í Reykjavík fyrir 10 - 15 árum, þá vann með mér Gyða Stefánsdóttir, alveg frábær kona sem sinnti þessum málum mikið. Hún hjálpaði mjög mörgum nemendum skólans á þessum árum og má segja að hún hafi lyft þar Grettistaki. Hennar lausn var að nota gleraugu með lituðu gleri. Málið var bara að finna réttan litinn sem fékk stafina til að hætta að dansa á línunni.

Það er nokkuð viðtekin venja við lestrarkennslu, að banna börnum að hafa fingurinn undir línunni. Þetta er mjög merkilegt, vegna þess að á hraðlestrarnámskeiðum, þá það hluti af tækninni við það að lesa hraðar, að hafa blessaðan fingurinn undir línunni. Á námskeiðinu var okkur einnig kennt að við ættum að miða leshraðann við að öðlast 70% þekkingu/skilning á námsefninu. Ef við fórum undir 70% átti að lesa hægar, en hraðar ef við fórum yfir 70%. Ég held að vandamálið sé m.a. að við viljum sífellt að börnin lesi hraðar án þess að grunninum hafi verið náð. Margir af þessum einstaklingum flossna síður upp úr skóla og fara í störf þar sem örðugleikar þeirra koma ekki fram. Því miður er margt eldra fólk í þessum hópi, sérstaklega karlmenn.

Marinó G. Njálsson, 13.11.2007 kl. 18:26

Marino, litaglærurnar hjálpa þeim hvað varðar dansandi stafi, en þau eru samt ekki að skilja það sem þau eru að lesa. Smáorðin slíta allt í sundur og lesblindir hafa ekki myndir fyrir smáorð og þar af leiðandi skilja þau ekki það sem lesið er. Því þarf að leiðrétta og hjálpa þeim að finna myndir fyrir smáorðin, til að auka skilning og þá fyrst verður námið auðvelt fyrir þau. En mér skilst að lesblinduleiðrétting og skynvillu leiðréttting er dýr og foreldrarnir þurfa sjálfir að borga fyrir það. Ég mundi telja að eina og ódýrasta lausnin er að gera þetta part af kennaranáminu. Jafnframt mundi það draga úr hegðunarvandamálum í grunnskólum þar sem að lesblindir muni ekki lengur líða vítiskvalir við það að puða við að lesa og skilja, þessi fötlun brýst oft fram í hegðunarvandamálum, vegna minnimáttarkenndar.

Heiða mín uppgjöf er ekki til í mínum orðaforða, minnimáttar og minnihlutahópar hafa engan til að berjast fyrir sig. Og þá fer ég í gang